Voorzichtig vooruit

Vandaag waren zijn beide broers bij Tiago geweest. Hier volgt het verslag van broer Melle.

Lieve Tiago,

Gister hoorde ik van mam dat ik bij je langs mocht komen. Bezoek heeft heel veel restricties en dat is maar goed ook. Helaas kunnen pappa en mamma daardoor vandaag niet bij je langskomen. Ik mocht als eerste bij je komen.

Daar lig je dan. Ik pak voorzichtig je hand vast en kom dicht bij je gezicht zodat je iets van mijn stem hoort, zonder je gehoorapparaten. Hoewel je nog niet wakker bent, ben je niet meer zo ver weg als dat je in het weekend was.

“Hé Japie, Melle is hier. Je grote broer.” Je linker oog staat een klein beetje open. Alsof je spiekt wie er bij je staat. Dat zie ik heus wel hoor. Ik vertel je hoe vervelend het is dat je nu in het ziekenhuis ligt en dat je snel weer beter moet worden. Ik vertel dat ik samen met Anne ben en dat Anne straks komt. Één voor één.

Je vraagt altijd wat we met Anne moeten doen. Steevast besluiten we dan dat Anne gearresteerd moet worden. Jij bent dan degene die Anne de onzichtbare handboeien omdoet met het geluid “klik, klik”, zodat Anne ook weet dat hij echt vast zit. En daarna afvoeren naar de gevangenis.

Dus ik vraag voor jou “wat moeten met Anne doen? Arresteren?” Dan zie ik een klein traantje in je rechteroog. Misschien louter toeval of luchtvochtigheidsprobleem. Of misschien dat je me hoort, maar nog niet kunt aangeven dat je het roerend met me eens bent.

Zachtjes veeg ik het traantje weg. Het liefst geef ik je een dikke kus, maar mijn lippen zitten verstopt achter het mondkapje dat je beschermt tegen de corona.

Ik blijf nog even bij je zitten. Ik streel je hand en voel of je misschien zachtjes in mijn hand knijpt. Maar daar is het nog te vroeg voor. Tegen mamma zei ik al, direct na je eerste operatie, dat je baby-discipline nodig hebt: slapen en eten en sterk worden.

Dan komen de zusters bij je om je op je andere zij te leggen. En ga ik naar Anne toe.

Nu is het zijn beurt...

Melle