als dit geen wonder is...

Lieve mensen, dolblij brengen wij jullie op de hoogte dat Tiago weer bij ons 'terug gekomen is'! 

Het werd me vanmorgen echt even teveel. Ik zou als eerste even bij Tiago kijken en Wim na mij. Daarna zouden we een gesprek hebben met een paar artsen. De zuster zag me schoorvoetend de zaal op lopen. Ze wenkte me dichterbij. Nu moet ik je eerlijk bekennen dat ik het af en toe niet meer goed kon zien dat die lieverd daar zo lag te lijden. Toen ik wat aarzelend dichterbij  kwam, viel ik van de ene verbazing in de andere: Hij had geen beademing meer, hij lag rechtop in de kussens wat te doezelen.  Niet meer  bedolven onder allerlei slangen. De zuster en een broeder bleven achter bij het bed staan. Ze hadden nog niet veel contact kunnen maken, zeiden ze. 

Ik begon verrast in actie te komen. Zijn bril zoeken en opzetten. Ja, nu keek hij mij aan. Duidelijk. Ik zei: Dag lieverd, dag Tiago, mama is er. Zijn arm kwam in beweging, kwam om mijn nek en zo trok hij mij naar zich toe. Voorzichtig legde ik mijn hoofd tegen hem aan. Ik kon alleen nog maar wat stamelen als: ik toch zo blij, Tiago... Mensenlief wat ik ben blij, ik heb me suf gebeden... 

Hij aaide mijn wang op zo'n lieve manier.  Apart, dit heb ik hem eigenlijk nooit eerder zo zien doen. Zo, bijna... teder zacht. Verschillende keren aaide hij me en hij zocht mijn hand. Ook kwam hij omhoog om mij een zoen te geven...  Wat een verandering was er in gang gezet. Als dit geen wonder is, hoe noem je  het dan?

Ineens maakte hij heel duidelijk dat hij niks hoorde. Via gebaren (leve de gebaren!!!) Ik begreep het meteen en zocht zijn batterijtjes die ik gisteren had meegebracht. Ze waren nog niet gebruikt. Dat heb ik meteen gedaan en ja hoor, toen hoorde hij ons ook. Hij probeerde ook zelf wat te zeggen, maar zijn keel is nog rauw.  'Hij is er weer, hij is er weer'.

Tranen van vreugde, ik kon ze niet langer tegenhouden. Maar tegelijk was ik bang dat het hem misschien zou verwarren, dus bleef ik maar zeggen: Tiago, mama is zo blij met je, mama is zo blij! Hij gaf me zelfs spontaan een zoen! 

Daarna was het Wims beurt. Voor hem eveneens een bijzondere ervaring. Tiago lijkt ons zeker te herkennen, maar dat werd helemaal bevestigd doordat een broeder wat vragen aan hem stelde : Waar ben je nu? UMCG, toen wijzend op Wim: wie is dat? Met een donkere stem klonk het duidelijk: bewindvoerder! Het is zo vermakelijk en helemaal echt Tiago. Je moet weten dat Tiago ons regelmatig bij onze rol in zijn leven aanspreekt: dat is voor Wim bewindvoerder. Aan de bewindvoerder vraagt hij regelmatig of hij nog geld genoeg  heeft en niet 'blup' is. En ik heb de schone taak zijn mentor te zijn, die kan ingezet worden als er weer iets voor hem geregeld moet worden. 

We zagen hem ook contact maken met anderen, door zijn duim op te steken, en de broeder een vuist voor te houden: BOKS!  Gelukkig begreep hij de bedoeling. Al met al, lieve mensen, deze wending is ver boven al onze verwachtingen. We zijn zo ontzettend blij en dankbaar . We hebben echt voor zijn leven gevreesd. Morgen mag Tiago naar de afdeling toe. Hij zal nog echt wel wat tijd nodig hebben om te herstellen. 

Er hebben heel wat mensen in spanning meegeleefd: heel veel dank! Aan alle 'bidders' zou ik willen vragen: dank hartelijk voor deze prachtige verandering ten goede en aan iedereen, alle meelevers die op welke mogelijke manieren hebben meegeleefd, laten we in onze feestvreugde rond Tiago even samenzijn: Als je vanavond nog iets lekkers drinkt, wat het ook is, hef dan even je glas, beker of mok, richting Groningen:

Saluti Tiago! Op jou en jouw gezondheid!