Op bezoek bij Tiago

30 mei  

Het was de eerste keer dat we op bezoek mochten komen bij Tiago op de woongroep.

We hebben gebak mee genomen. Tiago had een tompoes bestelt bij me en ook nieuwe onderbroeken. Daar namen we ook 6 stuks van mee. Mooie kleurige boxershorts. En voor ons alledrie een gebakje voor bij de koffie. 

Als ik hem zie op afstand, dan voel ik bijna lijfelijke pijn. wat ziet hij toch slecht uit, zo wit, smal en mager.  Zijn ogen liggen diep in de kassen, en ondanks zijn blijde lach, proef ik teveel dat me verdrietig maakt. Ach, mijn jonkje toch.  

Hij zelf lijkt sterker te zijn. Hij zit er rustig bij en geniet van zijn tompoes en alle dingen die we mee hebben genomen voor hem. Ook de twee vaste Rodense krantjes worden door hem bekeken. Wij proberen het vooral gezellig voor hem te houden.

Telkens glijden zijn vragen naar onderwerpen waar we niet veel over kunnen zeggen, maar waar we ook liever niet hier en nu over praten. Anders komt er geen ander onderwerp meer aan bod. 

Normaal is voetbal een goede afleider, maar door Corona ligt het hele voetbal stil. Tiago kijkt af en toe bij de buren, Duitsland en Engeland, naar hun voetbal. Ze zijn eerder opgestart dan wij hier in Nederland.  

Hij is ook blij met de reep van zijn oma, de zoveelste al. Want oma stopt ze telkens in mijn tas: je neemt hem mee voor Tiago, hè? 

Wim en ik zien zijn hand trillen, zijn linkerhand. We hebben dit verschijnsel al een paar keer gelezen in het verslag van de begeleiding, nu zien we het zelf ook. Heel duidelijk, het doet me denken aan een tremor. Geen goed teken. 

Hoe blij we ook naar hem toe zijn gefietst, hoe blij we ook zijn om hem echt even te zien, de zorgen denderen op me af. Zal de operatie op tijd zijn? Zal het wel goed gaan komen met Tiago?

Ik kan er weinig tegen beginnen maar de tranen zitten hoog als we weer naar huis fietsen. Het meest dwars zit me de grote machteloosheid, dat niets voor hem kunnen doen, terwijl ik zo graag mijn liefde handen en voeten geef. Alles roert zich in me, maar ik kan hem nu niet helpen en nog minder kan ik hem redden. Op zulke momenten zijn begrippen als 'overgeven 'en 'loslaten', bijna gruwelijke loze woorden. Omdat dit al net zoveel machteloosheid oproept dan de oorzaak zelf. 

En toch, toch... weet ik dat deze strijd niet te bevechten is met allerlei menselijke liefde en dadendrang uit bewogenheid. Ik zal mijn ogen moeten opheffen naar de bergen, daar komt mijn hulp vandaan, maar ook de hulp die Tiago voor nu zo nodig heeft. (Psalm 121: 1,2)

Gerry