Koningsdag, Tiago en ik laten zien hoe veel afstand je moet bewaren.
27 april
Zorgen
Het is een lastige tijd voor Tiago. Tijdens een van onze facetime contactjes zag ik hoe moeilijk Tiago het heeft met het feit dat zijn agenda drastisch is gewijzigd. Vaste afspraken zijn goud waard voor Tiago. Zoals de bijbelkring, op woensdag thuis eten, donderdag voetbalavond, zondag de kerk, koffie drinken bij ouders. En dan natuurlijk favoriete uitjes in de wacht zien te slepen: live voetbal zien in een echt stadion, samen een keer eten bij Mac Donalds. Met pap en mama naar Zwolle voor een verjaardag van een van de "oom Tiago-" zeggers! Tiago heeft meestal genoeg op zijn lijstje staan, maar die agenda is nu aardig leeg.
En op zijn vragen: wanneer mag ik weer bij je komen eten? Ga ik ook met vakantie straks, wanneer begint voetbal weer, wanneer ga ik weer naar de kerk en wanneer naar oma en straks is mijn zus ook jarig... Wat?!! Is er geen feest? Gaat het niet door? horen we zijn frustratie aan: Balen... stomme corona, baal ik van, mopperdemopper.
Ondertussen maken wij ons zorgen. We zien Tiago steeds smaller worden en vooral vermoeider ogen. Ondanks zijn sterke drive die hem elke keer weer de moeheid op zij doet drukken, zien we toch echt dat hij wel blij en opgewekt wil zijn, maar alles kost steeds meer energie. Op zijn werk, de wasserij, (dagbesteding) houden ze echt rekening met hem. Hij slaapt meestal na een het eten een uur. Zelfs al wil hij het soms niet, zodra hij ligt zeilt hij ook weg. En ook s' avonds vroeg naar bed. Soms om 20.00 uur al. Knikkerbollen zodra hij aan tafel zit om te eten... We zien het ontstaan en weten niet waar het door komt. Tiago maakt zich erg druk over zijn hoofd en de operatie...
Toch denken we dat de vermoeidheid al langer aan de orde is, ook al voor hij met insulten is opgenomen in het ziekenhuis. Dat is het algemene idee van de mensen die dagelijks met Tiago optrekken.
Afgelopen week nog een keer met hem naar de neuroloog geweest, om dit toch nog wat beter te laten bekijken. Maar er is nog niet iets uitgekomen. We wachten af... en we hopen en bidden voor hem. En verder proberen we zo gewoon mogelijk te blijven doen, en geen ongerustheid op hem te leggen.
Dus op afstand, maar toch sterk verbonden.
Gerry
Reactie plaatsen
Reacties