Zorgen loslaten...

Maandag 30 maart.
Na de eerste gebeurtenissen proberen we samen met de begeleiding van Tiago, weer rust en duidelijkheid te brengen in Tiago's leven. Ook al merken we nog steeds dat hij meer moe is dan anders, en is de medicatie nog weer wat aangepast omdat de insulten er toch doorheen kwamen.

We zullen in deze corona-tijd echt met elkaar het beste moeten zoeken voor Tiago.

Hoewel het een lastige beslissing is, hebben Wim en ik toch gekozen om Tiago naar zijn woongroep te laten gaan. Vanhieruit ontvangen de cliënten nog steeds dagbesteding en dat is ontzettend belangrijk in het leven van Tiago.

De afgelopen dagen zien we een wisselend beeld: dagen gaat het goed, draait hij lekker mee en andere dagen is hij moe, of nerveus en gespannen en druk.

Tiago is maar wat blij met de vele kaarten die er binnen zijn gekomen. Zijn brievenbus wordt door hem zelf elke dag, ook op zondag9!!) even geopend. Er zijn tijden dat er geen post komt, terwijl het echt zo belangrijk is. Met Valentijn stuur ik hem maar een kaartje...

Maar de afgelopen weken kwamen er zoveel kaartjes binnen en ook leuke dingen voor hem.  (Van Panhuylaan 70, 9351 CJ Leek) Hij is er heel blij mee en die arme begeleiding heeft het er maar druk mee om hem alles voor te lezen. Dat zou ik heel graag samen met hem doen, maar dat kan nu niet.

Wij mogen als ouders niet op de groep komen en Tiago mag ook niet bij ons komen.

Daarom was de beslissing om hem terug te brengen naar de groep ook zo'n lastige beslissing. Mijn hart zei: ik wil zelf voor hem zorgen. Laat hem maar hier, nergens is het beter dan thuis.

Tot ik een vreemde ervaring had die mijn gedachten en mijn hart tegensprak. Het was alsof ik de stem van Tiago hoorde, maar niet zoals ik hem ken, maar zonder alle toeters en bellen die zijn leven beperken. Ik hoorde hem voor het eerst als een jongeman, volwassen, op zichzelf staand, zoals ook zijn broers en zus; zij zijn onze zorgende vleugels allang ontvlogen.

Ik was bezig de was aan het ophangen, toen het gebeurde. Zomaar hoorde ik hem in mijn gedachten en hij sprak me tegen. Toen ik even later dit gebeuren aan Wim vertelde, bleef ik zelf verbaasd. Het was alsof Tiago tegen me zei: mijn wereld is groter dan jou en papa en ons gezin. Ik besta ook in heel andere settingen. Het wonen op de Zijlen, hoe lang woont Tiago daar al? 16 jaar? Met huisgenoten die er ook jaren wonen, samen met hem. En zijn werk op de wasserij... dezelfde collega's, mannen en vrouwen die al jaren hem begeleiding geven. Zij bestaan is groter dan hier thuis. Dat leek hij te zeggen. "Er is meer en het is van mij."

Dit is zijn leven. Hierdoor is hij gevormd. Onze verstandelijk beperkte zoon is een man geworden. Okay, Tiago functioneert emotioneel nog vaak als een kind... maar daarmee is hij niet een kind. Het leven heeft ook Tiago laten groeien van een kind naar een volwassen man.

Tiago verstaat de kunst om met anderen om te gaan en ook de kunst om anderen flink rekening te laten houden met hem. Hoe mooi het ook is wat hem bieden, er is meer!! Meer dan een vader en een moeder, meer dan zijn broers en zus, hoe blij en rijk hij ook is met ons gezin en onze beider families.
De leefwereld van Tiago is groter... En hij heeft voor 100% gelijk, daar heeft hij zélf voor gezorgd.

Dat is zijn positief verworven saldo van zijn bestaan.

Hier mag ik niet aan komen, dit mag ik niet afpakken, maar het hem ten volle gunnen.

Tiago vroeg me daar boven bij de waslijnen om niet zo bezorgd te zijn. Het was alsof hij zei: mama, ik ga naar mijn huis. Naar de groep, naar de wasserij en het komt allemaal wel goed! Daar ligt een groot stuk van mijn leven, dat mag je niet zomaar mij ontnemen omdat jij voor mij wilt zorgen. Dat is teveel van het goede. Dat hoeft niet. Laat me los, want ik red me wel.